واحدهای صنعتی کانون حوادث مختلف بوده و می­ طلبد که کارگران شاغل در آن از هوشیاری و عکس‏ العمل بالا در پردازش­های اطلاعاتی برخوردار باشند. لذا هدف پژوهش پیشِ ‏رو، ارزیابی امکان بهره ­گیری از طبیعت در طرح واحدهای صنعتی برای افزایش میزان بازیابی توجه کارگران بوده است. لذا درقالب یک پژوهش پیمایشی، به سنجش مؤلفه‏ های چهارگانه بازیابی توجه (اعم ­از دوربودن، گستردگی، جذابیت، سازگاری) و نیز بازیابی کلی محیط ­های باز و سرپوشیده واحدهای صنعتی پرداخته است. آزمودنی­ های این پژوهش، کارگران شاغل در شهرک صنعتی ایلام بوده و از آنها خواسته شده تا میزان بازیابندگی فضاهای مختلف صنعتی (با و بدون طبیعت) را در مقیاس هفت­گانه طیف لیکرت سنجش نمایند. تحلیل داده­ ها در نرم‏ افزار SPSS-23 نشان داده که کمترین میزان بازیابی توجه مربوط به فضای داخلی بدون دید به طبیعت است (با مقدار 56/2). پس از این حالت، رتبه ­های بعدی به ­ترتیب مربوط به فضاهای زیر بوده است: محوطه صنعتی بدون طبیعت (با مقدار 77/3)؛ فضای داخلی با دید به طبیعت از پنجره (با مقدار 95/4)؛ محوطه صنعتی دارای طبیعت (با مقدار 12/5)؛ فضای داخلی با دید به پوستر دریا (با مقدار 31/5) و فضای داخلی با دید به پوستر دشت و جنگل (با مقدار 63/5). این یافته ­ها مؤید آن بوده که اضافه­شدن طبیعت واقعی و مجازی به محیط­ های باز و سرپوشیده صنعتی می­ تواند میزان بازیابندگی فضا را افزایش دهد. نتایج همچنین نشان داد که بازیابندگی محیط ­های باز صنعتیِ فاقد طبیعت هم بیشتر از محیط­های سرپوشیده بدون طبیعت است.